At twilight’s hush, the heavens spread wide,
बगळ्यांची माळ फुले अजुनी
अंबरात,
गीत तुझे गोतो मी अलवार माझ्या मनात.
झाला नजरेआड रवी मावळतीचे रंग उधळुनी,
उतरला गंध तुझ्या आठवांचा अलवार माझ्या मनात.
सांजवेळी त्या क्षणी,जणू पसरली मखमल खमात,
मखमल ती पांघरुनी,उठले रोमांच अंतरात.
नभाकाठीं सोनपावलें, दिवस गेला संथ शांत ,
निशाकराच्या मिठीत,कुजबुजली रात्र
अंगणात.
गुरुवार,१४/८/२५ ,१२:२३ AM
अजय सरदेसाई -मेघ
अलवार = अलगद
खमात = आकाशांत
नभाकाठीं = क्षितिजावर
निशाकर = चंद्र
You came not then, nor
now you appear,
Yet softly I hum when
no one is near—
The tune that binds my
heart to you,
A melody old, yet ever
new.
The feeling within my
heart beats true,
The same deep current
flows in you,
One single flame—yet
still apart,
Why must it burn in a
broken heart?
I see you lean where
horizons gleam,
So close in sight, yet
still a dream,
Life has turned and
closed the door,
Our paths shall meet,
perhaps no more.
The moonlit night lies
still and deep,
The dream-filled night
has gone to sleep,
And upon my eyes, with
sudden might,
Swoop the falcons of
day light.
Wednesday, 13 August
2025 – 7:27 PM
Ajay Sardesai – Megh
कितीदा केल्या विनवण्या,
कितीदा मी केले बहाणे,
कितीदा स्मरून तुला,
मी गायलो तुझेच गाणे.
तु न आलिस तेव्हा,
न आहेस तु आता ही,
तरी गुणगुणतो मी,
अजून तुझेच गाणे.
भाव जो माझ्या मनांत,
भाव तोच तुझ्या मनांत,
भाव एक, तरीही ,
का हे आपले विरहणे
उभी तु क्षितीजास रेलून,
दिसतेस,परी आहेस दूर इथून,
टळले आयुष्यात आता,
तुझे नी माझे भेटणे.
निजली चांदण्यांची रात्र,
नुरली ती स्वप्नांची रात्र,
झेपावले डोळ्यांवर,
उजेडाचे ससाणे.
बुधवार १३/८/२५ , ७:२७ PM
अजय सरदेसाई -मेघ
कोसळत्या धारा,पाऊस वारा,
घाली थैमान मनात,
भिजुन साऱ्या,आठवणी आल्या,
घेऊन झोका मनात.
इंद्रधनुचे रंग,अंबराचा संग,
नाचला मोर बनात,
थेंब थेंब मोती,भिजवती माती,
टीप टीप लकेर कानात.
दरवळला मंद, मातीचा गंध,
सळसळले रोमांच अंगणात,
खळखळते झरे, नागमोडी सारे,
वाहती डोंगरदऱ्यात.
मंगळवार, ५/८/२५ , ५:२७ PM
अजय सरदेसाई -मेघ
रमणीय रमणी अवतरली स्वप्नात,
उठला कल्लोळ माझ्या भवस्वप्नात.
ही कोण कुठली,ओळख नाही मजला,
कशी कुठून आली ही अप्सरा स्वप्नात.
नजरेत तिच्या लपलेली अगणिक कोडी,
ती सोडविण्यास झालो मी आतुर स्वप्नात.
ओठांवरी हास्य आणि चंद्रकिरणांचे गाणे,
उमलले मन माझे जणु कुसुम स्वप्नात.
स्पर्शात तिच्या होता मंद वाऱ्याचा गोडवा,
जाईचा सुगंध सर्वत्र दरवळला स्वप्नात.
जपले विलक्षण क्षण ते मनाच्या गाभाऱ्यात,
तिच्या गाण्याची लकेर अजुनी माझ्या स्वप्नात.
मंगळवार, ५/८/२५ , ४:१४ PM
अजय सरदेसाई -मेघ
शब्दांच्या भावविश्वात मी
सजग फिरून आलो,
सापडले अनेक मोती, कवितेत विखरून आलो.
प्रत्येक ओळ माझी,स्फुरतीने तुझ्या फुलते,
तुझ्या धुंद आठवांनी,माझी कविता खुलते.
हे स्वप्न असे की हे सत्य,शोधणे सोडून आलो,
विमुक्त या क्षणांत,मी आयुष्य जगून झालो.
हा थंड मंद वारा, तुझा गंध घेऊन आला,
कवितेतून माझ्या, मी तुला स्पर्श केला.
दोन्ही विश्वातून त्या, मी सहज प्रवास करतो,
सत्य नि मिथ्य जोडणारा,मी एक दुवा ठरतो
प्रवाह आयुष्याचा, क्षणातून काळात फिरला,
उरलो न मी देहात — फक्त साक्षीभाव उरला.
सोमवार, ४/८/२५, १०:५५ PM
अजय सरदेसाई -मेघ
प्रित फुलांचे ,हे पाश
चांदण्यांचे,
गुंफले अलवार अंतरी,मायाजाळ स्वप्नांचे.
तु जवळ नसता,कावरा होतो जीव,
नी तू जवळ असता,गडबडते गणित श्वासांचे.
कल्लोळ भावनांचा मन गोंधळून गेला,
न कळे मग मला,करु काय त्या क्षणांचे.
हे कूंद भाव विश्व सजवले कुणी मनात,
वाटे तिथेच रहावे,हरपुन भान जगाचे.
पायवाट चांदण्यांची ,तरी जपुन ठेव पाय,
पुढे असेल निश्चित रान, निर्बिड आसवांचे.
ना ऐकले मनारे,वेड्या का लावलास जिव,
उरले हाती फक्त बोचरे काटे आठवांचे.
सोमवार, ४/७/२५ , ६:५८ PM
अजय सरदेसाई -मेघ
मान्य,सौंदर्यास तुझ्या तोड
नाही,
प्रेमास माझ्या ही प्रिये,जोड नाही.
तो तिरपा कटाक्ष तुझा थेट काळजात रुतला,
म्हणे तुला हृदय घायळ करण्याची,खोड नाही.
तुझे स्मित जणू खळखळणारा झरा,
का म्हणतेस उगाच, तू गात नाही.
डोळ्यांची भाषा आहे अवगत मला,
का वाटले तुला,मला ते कळणार नाही.
चल भेटू चांदण्यात जोवर चंद्र गगनात आहे,
कदाचित हळुवार क्षण हे पुन्हा मिळणार नाही.
सोमवार, ४/७/२५ , १२:३० PM
अजय सरदेसाई -मेघ
